Ik krijg sterk het gevoel alsof dit het verhaal zou zijn die een opa in al zijn vergaarde wijsheid aan zijn kleinkind zou vertellen.
Aan het begin van het verhaal krijg je een bepaald beeld van Albert: hij is stout! Mijn jongste zoontje vond hem zelfs een naar en gemeen ventje!
Maar aan het einde van het verhaal verandert het perspectief. Tijdens de reis van Albert hebben we kennis gemaakt met andere personages en wanneer je Albert naast die figuren plaatst is hij nog best een lieverd, hij kan alleen niet goed tegen verveling waardoor hij zich als een deugniet gedraagt. Zo zie ik dus in mijn hoofd een opa, die vroeger zelf ook een deugniet was geweest, dit verhaal aan zijn kleinkind vertellen (die zojuist straf heeft gekregen van zijn ouders). Continue Reading
